معماری پایدار در مصالح ساختمان، روش های ساخت، استفاده از منابع و طراحی به طور کلی منعکس می شود. طراحی همچنین باید عملیات پایدار را در طول چرخه عمر ساختمان، از جمله دفع نهایی آن، تسهیل کند. در حالی که این فضا باید عملکردی و از نظر زیبایی شناسی برتر باشد، اما باید با ذهنیت دستیابی به بهره وری انرژی و منابع طولانی مدت ساخته شود. معماری پایدار به معماری سبز یا معماری محیطی نیز گفته می شود. معماران را برای تولید طرح های هوشمند و استفاده از فناوری های موجود به چالش می کشد تا اطمینان حاصل شود که سازه ها حداقل اثرات مضر را بر اکوسیستم و جوامع ایجاد می کنند. در حال حاضر، معماران نه تنها در ایجاد طرحی که از نظر فرم و عملکرد برتر باشد، بلکه در ارائه راه حل های یکپارچه که عوامل محیطی را در نظر می گیرند نیز به چالش کشیده می شوند. با وجود نوآوری‌ها، پیشرفت‌ها و افزایش آگاهی عمومی در مورد نیاز به شیوه‌های ساختمانی سبزتر، معماری پایدار همچنان بخش کوچکی از ساخت و سازهای جهانی را نشان می‌دهد. علاوه بر این، بسیاری از کارشناسان معتقدند که مفهوم پایداری با توجه به وضعیت فعلی سیاره منسوخ شده است. در عوض، آنها اصرار دارند که راه رو به جلو در معماری و طراحی احیا نهفته است، یک رویکرد کل نگر بسیار مترقی که بر بهره برداری از منابع طبیعی جهان برای ایجاد ساختمان ها و سیستم هایی متمرکز است که قادر به بازسازی خود و تخریب کامل زمانی هستند که به هدف خود رسیدند.